100 paces, Guinness en meer

Daar zit ik dan in mijn hotelkamer midden in het centrum van Dublin. Het is even door de zure appel heen bijten, want het hotel is niet echt van hoogstaande kwaliteit. Maar goed......ik ben er maar twee nachten, ben overdag weg, morgenavond ook en.....IK BEN IN IERLAND!

Vanmorgen om vier uur ging de wekker. Echt lekker geslapen had ik al niet, omdat ik lag te wachten op de wekker die afging. Onder de douche gesprongen, de laatste zaken in de koffer gestopt, de veestapel te eten gegeven en ontbeten. Erik, vergezeld door Angela, stonden om tien over vijf voor de deur. En konden we dus richting Schiphol vertrekken.
Daar aangekomen was het een kwestie van inchecken, de bagage dumpen en op naar de koffie. Erik en Angela hebben me uitgezwaaid, toen ik door de paspoortcontrole ging.
Bij gate D29 was het druk: de vlucht was volledig volgeboekt. Eenmaal in de lucht viel ik eigenlijk gelijk als een blok in slaap. Toen de landing werd ingezet, werd een mevrouw achterin het vliegtuig hysterisch en begon ze te roepen dat we gingen neerstorten. En daarna kotste ze de keet onder. Ik was blij dat ik bijna voorin zat. :-)
In de bagagehal viel het me gelijk weer op dat de Ieren trots op hun Gaelic zijn. Alle borden, wegwijzers en mededelingen zijn in twee talen: Engels en Gaelic. Ik hou daar wel van als mensen laten zien dat ze trots op hun cultuurgoed zijn. Daar zijn Engelsen, Ieren en Schotten sowieso goed in. Niet voor niets zijn de musea hier gratis, net als in Engeland.
Met de Airlink-bus was ik in twintig minuten in O'Connoll Street waar ook mijn hotel zich bevindt, recht tegenover de bushalte. Ik was veel te vroeg voor het inchecken, maar ik kon de bagage achterlaten in het hotel en zelf op pad gaan. En waar anders mee beginnen dan met koffie? De Starbucks was me te ver lopen (Ierland is wat Starbucks betreft nog een onontgonnen gebied), dus kwam ik bij Insomnia terecht. Dat is een koffieketen die je in Dublin overal tegenkomt.
Na de koffie toog ik met de LUAS naar het Guinness Store House om de vernieuwde tentoonstelling over de geschiedenis en het brouwen van Guinness te bekijken. Wederom zorgt de collegekaart van Windesheim voor fijne korting.
Het is fascinerend om te zien hoe verschillende nationaliteiten zich in zo'n gebouw gedragen. Toen ik aan mijn 'complementary pint' zat in de Gravity bar had ik de gelegenheid om dat eens te bestuderen. Amerikanen lopen langs alle ramen en schreeuwen dwars door de bar naar elkaar toe (en die bar is echt ruim veertig meter in doorsnee). Duitsers komen de trap op en zetten gelijk koers naar de bar om Guinness te halen. Ze klokken het daarna in een rap tempo naar binnen. Engelsen lopen op hun gemakje langs de ramen met in de ene hand hun fototoestel en in de andere hand hun Guinness. Nederlanders sturen één iemand op pad om zitplaatsen bezet te gaan houden en de rest van de groep gaat bij de bar staan om het bier te halen. Ik vind dat grappige dingen om te zien.
Bij het Guinness Store House nam ik een Coca Cola Zero fiets om me de rest van de dag mee te verplaatsen. Je gooit geld in een apparaat en dan kun je de fiets uit de standaard halen. En elders in de stad kun je hem weer in een stalling neerzetten. Ideaal, want zo kon ik ook vast een beetje wennen aan links rijden.
Ik ben tussen de LUAS-sporen door naar het National Museum of Ireland geweest in oude barakken. Nu moet je je daar niet lelijke oude gebouwen bij voorstellen, maar een prachtig gebouw met een groot plein ertussen. Toen ik aan kwam fietsen, had ik in de gaten dat er iets bijzonder ging gebeuren. Er bleek namelijk een repetitie van een bijzonder muziekstuk te zijn. Het heet '100 paces' en is gecomponeerd door Sean Taylor. Het is een bataljon (of een peleton, ik weet het verschil echt niet) dat marcheert, terwijl ze delen van liederen uit de Ierse geschiedenis zingen. Liederen die de conflicten laten horen waar de Ieren mee te maken hebben gehad, waarbij soldaten altijd een belangrijke rol hebben gespeeld. Het heet '100 paces', omdat dat de afstand is die het binnenplein beslaat en die gebruikt werd vroeger om de soldaten te drillen. Het geheel was fantastisch om te zien. Een stuk ervan vond ik op Youtube (uit 2007): https://www.youtube.com/watch?v=l-zfKaNQYew
Na dit indrukwekkende gezicht was het bijna half zes en ben ik met de fiets richting hotel gegaan om in te checken. Nou ja, het hotel.......daar had ik al wat over gezegd.
Vanavond nog wat eten en op tijd naar bed, want ik merk nu pas hoe dit school- en studiejaar erin gehakt heeft.