Askeaton, Antony en Antony

Bij het ontbijt vanmorgen vroeg Eileen me wat ik vandaag wilde gaan doen. Eigenlijk dacht ik erover om Limerick in te gaan om daar het kasteel en het museum te bezoeken. 'Wait a second', ze ging de keuken terug in en rommelde wat in een laatje. Na een minuut of twee kwam ze terug met een stapeltje geprinte papieren. Ze zijn van West-Limerick (de provincie) een nieuwe toeristengids aan het maken, omdat er maar weinig goed materiaal beschikbaar is. En Eileen is één van de drijvende krachten hierachter. Ze bladerde door het stapeltje papieren en wees me toen op een hoofdstuk over het plaatsje Askeaton, ongeveer 17 kilometer verderop. Een vriend van haar man en haar is een lokale historicus die rondleidingen verzorgt langs de middeleeuwse trekpleisers va het dorpje. Ze wilde hem wel even bellen om te vragen of hij me een rondleiding wilde geven vandaag. En dat trok me wel aan. Zo gezegd, zo gedaan en een half uur later zat ik in de auto onderweg naar Askeaton.
In de lokale VVV ontmoette ik Antony Sheehy, een gepensioneerde slager, die een passie voor de lokale geschiedenis heeft. Terwijl we koffie dronken in de VVV en zaten te praten, kwam er een andere Anthony binnenwandelen. Die kwam alleen even wat vragen, maar bleef ook nog even praten. Hij woont in Ballymore, drie kilometer verderop. Hij besloot mee te gaan met de toer die ons langs Desmond Castle zou gaan voeren. 'I've lived here all my live and have never been on the castlegrounds', zei hij, 'well.....only when I was a kid to chase birds.' Hij bedoelde daar overigens niet de vliegende beesten mee.
Gedrieën begaven we ons naar het kasteel. De gids Antony vertelde over de bouw in opdracht van William de Burgo in 1199. Daarna is het beurtelings Engels en Iers geweest tot het uiteindelijk verwoest is door de troepen van Cromwell. Zoals veel kastelen en kerken in Ierland. Hij vertelde dusdanig levendig dat ik de beelden daadwerkelijk voor mij kon zien. het kasteel wordt op dit moment gerestaureerd, dus het staat in de steigers.
Naast het kasteel staat één van de twee Gentlemen Hellfire Clubs van Ierland. De andere bewaarde staat in Dublin. Een Hellfire Club is eigenlijk niet meer dan een herenclub waar rijke mannen dronken werden, hoeren op bezoek kregen en zich volvraten. Pikant detail is wel dat de hoeren na afloop werden vermoord op zolder, omdat ze niet mochten vertellen wat er zich afspeelde in die club. Hun lichamen werden vervolgens in de getijde-rivier gegooid die het eilandje met het kasteel en de club omgeeft. Legende wil ook dat dit de plaats is waar de beroemde Irish Cream ontstaan is (de voorloper van Baileys Cream zeg maar) met de naam 'scaltheen'. Het was een mix van whiskey, room en boter. Dit werd verhit met en gloeiend hete pook om zo alle bacteriën te doden die zich eventueel erin zouden bevinden. Elk jaar hebben ze een Scaltheen-festival in Askeaton om de Hellfire Club te herdenken. 'And to get totally pissed', zei de andere Antony er grijnzend achteraan.
De gids Antony is in 1997 gestopt met zijn slagerij na de dood van zijn dochter. Ze verdronk op dezelfde dag, alleen 30 jaar, dat zijn oom verdronk. En die weer op dezelfde dag, alleen 20 jaar later dan een oom van hem. Bizarre samenloop van omstandigheden. En in 2001 kreeg hij het binnen zes weken voor elkaar bij het Ierse ministerie van toerisme dat hij het kasteel mocht openen voor het publiek, net als de abdij en de toren van de Tempeliers.
Na de toer door het kasteel gingen we terug naar de VVV. Overigens is hij in het weekend de enige gids en hangt hij een briefje met zijn telefoonnummer op de deur als hij met een toer bezig is. Dan kunnen mensen gewoon bellen.
Na de thee nam hij de andere Antony en mij mee naar de Franciscaner Abdij die sinds 1714 niet meer gebruikt wordt. De kamer van de de abt had een eigen privétrap via het dak van de kapel naar de sacristie om zo snel naar de mis te kunnen. Er was een klein kijkgaatje vanuit een apart kamertje voor de dienstdoende monnik. Die had dan als taak om de bel te luiden voor het gebed dat op dat moment van de dag aan de beurt was. Er is een klein beeldje van Franciscus van Assissi. Legende wil dat als je dat beeldje bij maanlicht kust je tandpijn verdwijnt. De andere Antony gaf echter aan dat hij toch echt dacht dat de mensen die nu 's nachts in de abdij kwamen echt niet kwamen om een beeld te kussen, maar om elkaar te kussen. Ook Sint Patrick is aanwezig in deze abdij met klooster. Gids Antony groef een shamrock-plantje uit voor me uit de tuin van de abdij. Ik ben benieuwd of ik hem goed kan houden tot ik thuis ben. Het zou leuk zijn als ik shamrocks kan laten groeien in de tuin.
Na de abdij reden we naar de katholieke kerk van het dorp. Niet om naar de kerk te kijken, maar naar de herdenkingstuin achter de kerk. Dit is een tuin die speciaal aangelegd is om tijd te nemen om na te denken over alles in je leven waar je over wilt nadenken. Gids Antony vertelde dat hij hier vaak komt om met zijn overleden dochter te praten. Er is een labyrinth-pad aangelegd van een kwart mijl. Als je dat pad volgt, kom je in het midden uit op een Keltisch knoop. En als je het pad gelopen hebt, zul je merken dat je gedachten geordend zijn. Het is een prachtige tuin, met liefde aangelegd en onderhouden door de mensen van Askeaton van alle religies en zonder religies samen.
'And now it's time for lunch', de andere Antony nam ons mee naar zijn huis, waar we heerlijke sandwiches aten met ham van zijn eigen varkens en verse eieren. Zijn huis ligt aan de rand van een mooi meer. Hij is oprichter van organisatie genaamd 'The Irish spirit'. Dat is een organisatie die mensen zich bewust wil maken van de band tussen natuur, mensen en bewustzijn. Dat klinkt zweef, maar is een prachtige theorie. De praktijk wordt steeds makkelijker gemaakt, omdat mensen na de economische slechte situatie andere manieren zoeken om gelukkig te worden. Ze hebben gezien dat geld iets vluchtigs is en zoeken nu iets 'echts'.
Na de lunch gingen we weer op weg. Ditmaal naar de Belltower of the Templar Knights. De Tempeliers kwamen in de 13e eeuw naar Askeaton, omdat het middenin een rijk gebied lag. En het waren eigenlijk de eerste echte bankiers van Europa en zagen hun kans schoon om veel te verdienen in Ierland.
Na deze klokkentoren liepen we de begraafplaats bij de Church of Ireland nog even op. Daar is een gedenkgraf voor de slachtoffers van 'the Great Famine', waarbij drie miljoen mensen omkwamen of emigreerden naar m.n. de VS.
Ondertussen was het half vijf geworden en werd gids Antony gebeld door zijn vrouw waar hij bleef, want ze zat te wachten met de thee en taart. 'Can I bring some guests?', vroeg hij met een knipoog naar ons. En dat mocht hij. Dus liepen we terug naar het centrum en naar zijn huis. Hij woont met zijn vrouw op een steenworp afstand van de VVV. We hebben in de tuin, vlakbij het kleine riviertje, genoten van koffie (en thee) en allerlei lekkere dingen. En we hebben gepraat over honderd dingen. Ik moest ook nog even de Guinness-cake van Eileen aan hem geven. Die had ze voor hem en zijn vrouw meegegeven.
Toen ik wegging, vroeg ik wat hij voor de toer wilde hebben. Eileen had me al gezegd dat hij er niks voor zou willen hebben. In plaats daarvan heb ik een donatie gedaan in het fonds voor restauratie van het kasteel en de abdij. En heb ik Antony, Antony en Cathleen bedankt voor een geweldige dag. Ik heb nog nooit in één dag zoveel gehoord en gezien van een dorp op een manier zoals hij het vertelt. Het was een echte unieke ervaring, deze dag, en ik heb met volle teugen genoten.