Titanic en theater

Heerlijk geslapen heb ik deze nacht: het raam wagewijd open en de frisse lucht stroomde mijn kamer in. Om half zeven begon het verkeer op gang te komen, dus dat maakte me wakker. Daarom deed ik het raam even op de kiepstand, want half zeven was me toch echt iets te vroeg. Om acht uur was het welletjes en ben ik onder de douche gesprongen. En tot mijn grote verbazing had de douche hier wel waterdruk erachter. Dit is de eerste douche in een B&B of hotel in Ierland of de UK waar ik dat bij meemaak.
Ik had al bedacht dat ik vandaag naar Cobh (spreek uit: Koehoef) zou gaan. Voorheen heette het Queenstown, omdat Elizabeth I er eens geweest is. Cobh is de belangrijkste aanlegplaats geweest voor de vele schepen die naar de VS, Australië, Canada en andere oorden vertrokken vanuit Ierland. Het is ook de laatste haven die de Titanic aandeed, voor ze de Atlantische Oceaan opvoer.
Vanaf Cork is het ongeveer 23 kilometer, maar ik had geen zin om door de ochtendspits te manoeuvreren, dus besloot ik met de trein te gaan. Het station is slechts vijf minuten lopen vanaf het hotel en je komt middenin Cobh aan. De laatste keer dat ik zo'n klein treintje zat in Ierland of de UK was in 2000, toen ik met Niek samen door Schotland trok. De stations waar de trein stopt, zijn schilderachtig en met prachtige namen als Little Island, Fota en Roonabakill. Het was een half uurtje met de trein, waarbij het spoor grotendeels langs de grote, open, natuurlijke haven van Cork ging. Ik wist niet dat Cork de één-na-grootste natuurlijke haven van de wereld is, na Sydney.
Ik begon de dag in Cobh bij het Cobh Heritage Centre, waarbij je een beeld krijgt van hoe het leven aan boord van een famine-schip was, het leven in Van Diemens Land en aan boord van de Olympic en Titanic. Het was er tamelijk rustig en dat verbaasde me, omdat er een megagroot cruiseschip, gevuld met Amerikanen en Japanners, net had aangelegd gisteravond laat. De dame achter de kassa zei, dat die vanmiddag pas zouden komen. Dan was ik er dus op het goede tijdstip.
Na dit Heritage Centre besloot ik gelijk maar door te gaan naar de Titanic Experience. Ik ging aan boord van het schip als Agnes McCoy, een derdeklas passagier. Door de hele tentoonstelling heen werd je meegenomen door een virtuele officier die je van alles vertelde over het leven aan boord. Aan het einde van de toer kom je met de groep in een soort van reddingsboot terecht. Het is een soort van Efteling-attractie, want de vloer schudt en trilt, net als de 'boot'. Op de muur zie je een video, waardoor het lijkt alsof je langs de zijkant van de Titanic wordt neergelaten. En dan vaar je langzaam weg en zie je het schip langzaam zinken. Het gaat geanimeerd uiteraard sneller dan het ging, want dat duurde twee uur. Dit geheel nam ongeveer 10 minuten in beslag. Het was een gave manier om dit mee te maken. Na de toer kwam ik in het interactieve museum terecht en kon ik zien of ik, als Agnes McCoy, het overleefd had. En ja hoor!!! Ik bleef leven tot 1957. Samen met mijn broertje en zusje overleefde ik de reis met de Titanic en kwam uiteindelijk in New York terecht. Ik werkte daar als dienstmeid van onder andere Douglas Fairbanks (de eerste Robin Hood in de film). Maar mijn dood was verdacht, al kwamen ze er nooit achter wat er nu echt gebeurd is.
Eenmaal buiten het gebouw nam ik een Cork Icecream en nam de watertaxi naar Spike Island. Dit is een eiland dat in de baai van Cork ligt. Tot 2004 had het als bijnaam 'The Alcatraz of Ireland', dus je snapt wel wat er voor een gebouw op stond. Daarvoor ook al een klooster en een fort. Ik heb op het eiland rondgekeken en in de voormalige gevangenis. Met de watertaxi was ik zo weer terug en had ik onderweg op het water mijn volgende bestemming al uitgezocht: de kathedraal van Cobh. Daarvoor moest ik een enorme heuvel beklimmen. Eenmaal boven moest ik toch echt eerst op adem komen.
In de kathedraal was het heerlijk koel en leek alle geluid van de buitenwereld weg gefilterd te worden door de serene sfeer. Het is een mooi voorbeeld van een kathedraal die met liefde gebouwd is door de werkers. Ik zat ergens in een uithoekje op een kerkbank, toen er ineens iemand in het zwart gekleed naast me stond. Het bleek één van 'reverends' (pater???) van de kathedraal te zijn, Peter O'Farrell. Het plekje waar ik zat, bleek zijn favoriete plek te zijn, omdat je de hele kathedraal kunt overzien. Hij vertelde me het één en ander over de kathedraal en voor ik het wist, was er een uur voorbij. Ik heb hem hartelijk bedankt voor zijn verhaal en heb een donatie achtergelaten bij de uitgang. Hij liep met me mee naar de haven terug, want hij ging boodschappen doen voor het avondeten. Tsja, hij moet ook eten immers. Wat me opviel, was de enorme hoeveelheid biechtstoelen (20 stuks) die er in de kathedraal waren. Ik vroeg me hardop af of er dan zoveel te biechten viel door de inwoners van Cobh. Hij lachte hard daarom en zei: 'Yes ofcourse!' Het was natuurlijk een havenstad, waar veel schepen aankwamen en vertrokken. En zeemannen hadden nogal wat zonden op hun kerfstok, dus die 20 biechtstoelen hadden ze echt wel nodig soms.
Ondertussen rammelde mijn maag ook behoorlijk en besloot ik de Titanic bar wat te gaan eten en drinken. Een heerlijke panini met cheddar en ham. En een emmer cappuccino ongeveer. Heerlijk om de zon te kunnen eten. Het blijkt vandaag de warmste dag tot nu toe van de eeuw geweest te in Ierland. Ik heb zelfs al Birkenstocks op mijn blote voeten staan, oftewel ik ben verbrand.
In de trein terug was het drukker dan op de heenweg. Toen ik op het station zat te wachten op de trein, voer net de Ruby Princess weg, het enorme cruiseship met aan boord 4500 mensen. Het is een soort van drijvende stad.
Bij terugkomst in Cork ben ik rechtstreeks naar het hotel gegaan. Ik had het gevoel een uur in de wind te stinken en dat wilde ik dus niet als ik naar het theater ging. Dus ben ik in het zwembad gedoken dat bij het hotel hoort. Even een half uurtje afkoelen in het zwembad en daarna in mijn eigen badkamer een heerlijk bad nemen. Ik voelde me weer mens. De panini was zo groot dat ik echt geen avondeten meer hoefde, maar alleen de meloen opat die ik bij de Spar had gekocht.
In het theater bleek ik op rij drie te zitten. Het theater is vergelijkbaar met het theater waar ik vorig jaar Belfast was. Rood fluweel en goud overheerste. Het podium was ingericht als klaslokaal van een overduidelijk katholieke school. Er hing een beeld van Maria en een schilderij met Jezus en het Heilige Hart. Het stuk is een samenvoeging van drie korte verhalen van Frank O'Conor. De drie acteurs spelen dan ook alledrie elk een hoofdrol en daarnaast kleinere andere rollen als één van hen aan het woord is. Het zware Cork-accent was even wennen, maar na een kwartier kwam ik er gelukkig goed in. Ik heb helemaal in een deuk gelegen.
In de pauze kwam ik aan de praat met mijn buren. Ze bleken uit Galway te komen, maar nu in Cork te wonen. We praatten over allerlei dingen: wat ik van Ierland vond, hun werk (Siobhan logopediste en Michael vliegtuigbouwer), vlucht MH17 en rugby. In het theater bleek ook een voormalige rugby-speler van Ierland te zitten. Ik dacht hem al te herkennen, maar het was dus ook zo. Na afloop van het stuk vroegen SIobhan en Michael of ik nog even wat mee ging drinken in de pub aan de andere kant van de straat. Daar zat ik gisteren ook al en nu weer. Na drie pints Guinness besloot ik dat het wel goed was. We verlieten gedrieën de pub en namen afscheid. Leuk om zo weer mensen te ontmoeten en een leuke avond te hebben.
Morgen gaat de reis verder naar Waterford. Nou ja, naar Mooncoin, vlak boven Waterford waar de laatste B&B ligt van deze vakantie. En het weer belooft morgen weer mooi te worden. Slechts na zondag wordt het minder mooi. Maar goed......dan ben ik weer thuis.