Nachtbraken en vliegen

Gisteravond om half tien in bed en tegen tienen in slaap gevallen.Om vervolgens om half drie door een appje van Harmen wakker te worden dat ze er met een half uur zouden zijn. Ik blijk dus in een half uur meer te kunnen doen dan ik gedacht had: douchen, aankleden, haar föhnen, katten voeren, keukenkastjes afplakken (Rik gaat immers met de keuken verder), laatste dingen inpakken en eten. En dat allemaal in die 30 minuten.
Om drie uur stonden ze er ook dan: Harmen, Inge en Anneroos in de zwarte Mercedes. Chantal zat er al in, want die hadden ze in Dedemsvaart al opgepikt. Harmen besloot maar even goed het gas erop te zetten, zodat we op tijd zouden zijn. En dat werkte zeker goed met 150 km pu over de snelweg.
Om tien over half vijf parkeerde Harmen de Mercedes en was het moment dan echt daar: de groep weer ontmoeten en de reis echt starten. Voor mij nam de spanning nog meer toe: wat als de groep me niet moet, wat als de groep niet leuk is? Iets om over na te denken, maar niet te lang, want dan gaat het juist mis.
Afscheid van de familie Stamhuis (die daarna hamburgers bij de Burger King hebben gegeten en koffie bij Starbucks gedronken) en door de douane gegaan. Tassen leeghalen, flesje weggooien en door de bodyscan. Voor het eerst (buiten Belast om) mocht ik in 1x doorlopen zonder dat alle toeters en bellen gaan rinkelen. Ook eens goed om mee te maken. Koffie bij de Starbucks, want hoe je het ook wendt of keert: kwart voor zes is vroeg.
Bij de gate konden we snel boarden. Tot aan Wenen zat ik bij de nooduitgang, wat betekende dat ik mega veel ruimte voor mijn benen had. #goodtimes Maar ja, bij een noodgeval moet je wel veel verantwoorlijkheid nemen. #badtimes. De reis verliep prima, alleen bij het landen dachten we dat we net uit de wolken kwamen, raakten we ineens de grond al. Er hing dus een dikke mist over het vliegveld van Wenen, vandaar.
In Wenen hadden we een snelle overstap op het volgende vliegtuig. Helaas dit stuk met weinig beenruimte doorgebracht, maar wel grotendeels half slapend. Dat was dan wel prettig.
Aangekomen op Ben Goerion in Tel Aviv was ik voorbereid op de strenge controle bij de paspoorten. De enige vraag die me echter gesteld werd, was of ik met een groep reisde. En daarna mocht ik door. Wat een deceptie! Had ik me verheugd op een interview met een beambte over mijn intenties........mag ik zo doorlopen. Maar goed, we zijn het land nog niet uit natuurlijk. :-) Van de hele groep moest er eentje langer bevraagd worden, maar dat wisten we van te voren eigenlijk al wel. Guy (van het Cidi) bleef bij haar. Dus dat werd geregeld.
Wij gingen ondertussen verder naar de bus toe die ons naar het hotel zou vervoeren. Zoals gebruikelijk zit het tuig achterin de bus, dus drie keer raden waar Barbara zich bevond. Eenmaal bij het hotel bleken we niet naar binnen te kunnen, omdat shabbat nog niet afgelopen was. Dus tot die tijd activeerden ze geen electronische sleutels. Ter plekke dus maar besloten om naar de Klaagmuur (Kotel) te lopen om het einde van shabbat daar mee te maken. De eerste indrukken tijdens de wandeling waren eigenlijk al overweldigend. De geur, het licht, de sfeer: alles ademt iets bijzonders uit. Dwars door de smalle straatjes met kraampjes met allerhande meuk naar de Klaagmuur toe. Om op het plein te komen, moesten we uiteraard door veiligheidscontroles heen. Bij de Klaagmuur zelf zijn een mannen- en een vrouwendeel. Met Inge samen staan kijken hoe vrouwen en mannen opgaan in de gebeden die ze opzeggen bij de muur. Tot onze stomme verbazing stonden er meisjes voor de muur een selfie te nemen, terwijl het toch duidelijk aangegeven wordt dat dat niet mag. Ongelofelijk wat sommige mensen zich weinig aantrekken van enige vorm van respect.
We hadden niet veel tijd meer, omdat er eten geserveerd werd in het hotel. Dus via straatjes met kraampjes met meuk (wederom) terug naar de taxistandplaats. Onderweg kwamen we langs een kerk, waar de klokken begonnen te luiden voor de start van de kerkdienst. En even verderop stond de muezzin de moslims aan te roepen tot het gebed. Alleen in Jeruzalem kan dit binnen een tijdsbestek van zes minuten plaatsvinden allemaal, dacht ik toen gelijk.
Met de taxi terug naar het hotel, waar we aan konden schuiven. En dat was nodig, want mijn maag rommelde als een gek. En na het eten brak de groep eigenlijk snel op, want de vroege start zorgde wel voor vermoeidheid. Morgen de eerste werkdag op Yad Vashem. Ik ben heel benieuwd!!!