Home again
Door: Barbara
Blijf op de hoogte en volg Barbara
27 Juli 2014 | Nederland, Hardenberg
Om tien over acht startte ik voor de laatste keer de Ford Ka om me richting Dublin te gaan begeven. Onderweg kwam ik bijna niemand tegen. Tot Kilkenny kwam ik ook daadwerkelijk niemand tegen en pas toen ik twintig kilometer van Dublin afzat, begon het drukker te worden.
Het terrein van het verhuurbedrijf was gelukkig makkelijk te vinden, dankzij de enorme borden met 'Car rental' erop. Voor mijn gevoel ging de heenweg vanaf de M50 moeilijker dan de terugweg, maar dat zal er mee te maken hebben dat ik na twee weken gewend ben aan het rijden in een Engelse auto.
Zodra ik de auto parkeerde op het inleverterrein kwam er een jongen van Hertz aanlopen. Of ik nog problemen had gehad. Ik vertelde over het ongeluk met de band. De enige reactie was 'Ok.' Hij liep om de auto heen om te kijken of er geen lakschade was. Hij draaide een bonnetje uit met daarop wat er van mijn creditcard wordt afgeschreven voor de benzine om de tank vol te krijgen en dat was het. Op het bonnetje stond ook het aantal kilometers dat ik in twee weken gereden heb. Dat is dus 2133 kilometer. En dat is best ver. :-)
Nadat ik mezelf had ingecheckt, stond ik in de rij om mijn koffer af te geven. Ik hoorde ineens twee stemmen: 'Hallo Barbara! Wat leuk om je hier te zien.' Er kwamen twee mensen enthousiast op me aflopen. Ze vertelden dat ze nu op vakantie gaan en hoe was mijn vakantie geweest. Ik praatte enthousiast mee, maar ik had werkelijk geen idee wie het waren. Dat ze uit Hardenberg kwamen, had ik wel in de gaten, maar wie..........ik heb nog steeds geen enkel idee.
Na mijn veiligheidscheck (en ja, ik moest weeeeer gefouilleerd worden) liep ik de hal met winkels in. Als eerste op zoek naar koffie. Eenmaal achter een enorme bak koffie en een muffin hoorde ik ineens wederom: 'Hallo Barbara.' Ditmaal was het mijn Poolse buurman uit de B&B in Mooncoin. Hij moest wegens familieomstandigheden plotsklaps naar Warschau. We hebben even zitten kletsen tot hij naar de gate moest. Grappig om dan iemand gewoon zomaar weer te ontmoeten.
Om half 1 lokale tijd kon ik inchecken. Bij de gate stond dat rij 20 t/m 29 konden inchecken als eerste. Vandaar dat er mensen met stoelen in rijen 3, 9 en 15 in de rij stonden te drukken. Stelletje sukkels!!!
Ik had twee weken geleden al een stoel gereserveerd op rij 1 bij het raam. Het vliegtuig zat maar half vol, dus we konden mooi op tijd weg. En het weer zat ook mee, dus om 15.35 lokale tijd raakten de wielen weer Nederlandse bodem. Na een eindje lopen vanaf de gate door de paspoortcontrole. En bij bagageband 11 hobbelde mijn koffer als eerste door de flappen. Het dameswaterpoloteam dat zilver had gewonnen, stond bij nummer 10 te wachten. Ik snapte daarom dus ook waarom er na de schuifdeuren in aankomsthal 2 allemaal mensen in oranje stonden te juichen. Ze deden dat alleen niet voor mij, denk ik.
Raymond, Jacqueline en de twee kleine heren kwamen me ophalen. En daar was ik heel blij mee. En zo was ik om half zeven weer in mijn eigen huis.
Twee weken Ierland.........als ik terugdenk aan alles dat ik gezien heb, aan alle mensen die ik heb ontmoet, aan alle dingen die ik geleerd heb deze twee weken en aan alle onverwachte dingen die ik gedaan heb. Ja, dan kan ik terugkijken op een bijzonder geslaagde vakantie. En kan ik me verheugen op de volgende vakantie.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley