Tralaalie Tralee

Vanmorgen werd ik wakker van de man die de greens aan het maaien was. Toen ik op mijn horloge keek, zag ik dat het al kwart voor negen was. Dat betekende dat ik bijna negen uur geslapen heb. Heerlijk!!! Om goed wakker te worden, besloot ik een duik te nemen in het zwembad dat hier bij het hotel hoort. Er was niemand in het zwembad, dus dat is helemaal lekker. Even een kwartiertje baantjes getrokken om wakker te worden en daarna lekker onder de douche. Het ontbijt smaakte extra lekker na deze korte inspanning.
Tegen elf uur reed ik van de parkeerplaats af in de richting van de kust, naar Tralee. Dit is een plaatsje op ongeveer 45 kilometer van Killarney. Ik kwam er aan tegen twaalf uur en parkeerde de bolide op de parkeerplaats bij het Kerry County Museum. Toch besloot ik niet direct naar binnen te gaan, maar eerst even het stadje in te lopen op zoek naar koffie. Ik kwam al snel een ‘Costa’ tegen en bestelde een dubbele espresso. Er lag een krant op tafel met op de voorpagina groot een foto van de Ierse vrouw die omgekomen is op vlucht MA17. Haar verhaal werd in de krant uitgebreid verteld: wie ze was, wat ze deed en dergelijke. Ook waren er een aantal pagina’s met verhalen over andere passagiers. Er stond een verhaal over één van de jongens aan boord die vlak voor het vertrek een selfie met zijn moeder samen had gemaakt en die gepost had. Drie uur later waren ze allebei dood. Onwerkelijk blijven zulke verhalen om te lezen.
Na de koffie en de krant nam ik een omweg om naar het museum te komen. De omweg ging door het park waar een groot beeld van de lokale held Tom Cearn staat. Hij is met Scott mee geweest naar de Zuidpool.
Eenmaal in het museum liep ik langs een tijdelijke tentoonstelling over het leven in de jaren vijftig en zestig in County Kerry. Het is een beetje een achtergebleven gebied geweest in die tijd in vergelijking met andere delen van het land. In 1971 had 50% van de huishouden in Kerry nog geen stromend water in huis. De boeren waren bang dat de prijs van het water omhoog zou gaan en dat wilden ze voorkomen. Kerry is ook de county van waaruit de meeste mensen geëmigreerd zijn naar andere delen van de wereld. De tentoonstelling was vol met prachtige foto’s van het dagelijkse leven uit die tijd van de ‘gewone’ man. Prachtig om te zien.
Daarna kwam ik in de vaste tentoonstelling terecht, waarin de geschiedenis van Kerry wordt uitgelegd. Die begint ergens in het Neolithicum en ze stoppen in 1949 met het uitroepen van de Republiek Ierland. Het is goed om te zien dat ze in dit museum de geschiedenis op een levendige en leuke manier proberen te brengen, waardoor het voor mensen aantrekkelijk en begrijpelijk wordt. Zeker de speurtocht voor kinderen was leuk om te zien. Een hoogtepunt was de tentoonstelling over de Middeleeuwen. Inclusief geur! Een minpuntje was het afgrijselijke Nederlands waar ze de toergids in vertaald hadden. Ik ben bang dat ze Google Translate er op los gelaten hebben. Overigens was ook de Duitse vertaling om kromme tenen van te krijgen. Maar goed, mijn Duits is niet goed genoeg om een fatsoenlijke vertaling te bieden. Tijdens de koffie heb ik me eens gebogen over de Nederlandse vertaling en een heleboel fouten verbeterd en zinnen veranderd. Die brochure heb ik ingeleverd bij de kassa. De dame achter de kassa was er zo blij mee dat ik mijn vijf euro entree weer terugkreeg. Altijd mooi meegenomen, maar niet persé noodzakelijk.
Het was ondertussen al kwart over vier geworden en moest ik als de sodemieter de parkeermeter gaan vullen, zodat ik geen boete zou krijgen. Op de minuut nauwkeurig was ik op tijd om er geld in te doen.
Ik ben daarna nog even de winkelstraat doorgelopen. Bij Easons heb ik nog een nieuw boek van Ruth Rendell op de kop getikt. Het is maar goed dat Raymond en Jacqueline vrijdag mijn andere boeken met zich meegenomen hebben, want anders hou ik nooit genoeg ruimte in de koffer open. Bij Penny’s kwam ik twee geweldige t-shirts tegen: die zitten dus nu ook in mijn koffer. Bij Tesco kocht ik voor morgen alvast wat te eten voor tussen de middag, omdat het niet helemaal duidelijk is of ik op Great Blasket Island wel iets te eten kan kopen. En uiteraard moet ik wel wat eten, want anders kieper ik vanzelf om gedurende de dag.
Tegen half zes zat ik weer in de auto op de terugweg naar Killarney. Terwijl ik over de N22 reed, schoot me ineens te binnen waar ik de naam Killarney toch telkens mee in verband bracht. Ik kon er telkens mijn vinger maar niet op leggen. Terwijl ik reed en Spotify via de autoradio de muziek liet horen, kwam het dan tenslotte. Ik hoorde de titelsong van McLeod’s Daughters en dat deed ’t hem. De farm van de familie Ryan uit die serie heette Killarney. Wat ik verder met die informatie moet? Helemaal niks, maar het irriteert me mateloos dat ik er niet op kan komen.
Bij terugkomst in het hotel besloot ik niet meer twee kilometer naar Killarney te gaan lopen om te eten, maar een hapje te eten in de pub hier in het hotel. Ik zeg hapJE, maar het is een behoorlijke hap geworden. Een heerlijke steak met salade en patat. Het was hard werken om het bord leeg te krijgen, maar het is gelukt. Het geheel werd natuurlijk weggespoeld met een pint Guinness. Heerlijk om een dag zo af te sluiten.
Ik besloot om na het eten nog even op het terras van het hotel met koffie en een boek te gaan zitten om te genieten van het uitzicht over de meren van Killarney. Op de golfbaan was ondertussen een mevrouw begonnen met het lesgeven aan dames die voor het eerst een golfclub vast hielden. Ik hoop voor de man die de greens onderhoud dat hij grashersteller heeft, want de clubs hakten behoorlijk in het gras. Er zaten twee Engelse mannen ook op het terras en die kwamen niet meer bij van het lachen om de dames die probeerden te golfen. De dame die lesgaf, keek verstoord omhoog en de twee mannen waren dan ook op slag stil. Dat was best indrukwekkend.
Nog even het zwembad ingedoken, daarna een bad genomen en nu op bed dit aan het typen. Het is kwart voor tien hier, kwart voor elf in Nederland. Zo maar gaan slapen, want morgen wil ik om acht uur in de auto zitten in de richting van Ventry. En nu maar hopen dat de dolfijnen en walvissen morgen allemaal rondom Ventry zitten.