Boem is ho!!!

Om tien uur reed ik bij Clochard B&B weg in de richting van Limerick. Ik besloot tijdens het rijden een omweg te gaan maken langs de kust om naar de Cliffs of Moher te gaan. Bij het stadje Ballyvaughn kon ik kiezen tussen de snelle route via de grote weg of de smallere weg die zich langs de kust slingert. Voor de laatste koos ik dus. Het leek allemaal lekker te gaan. En op het moment dat je dat denkt, gaat het dus fout.......
Ik hoorde een knal en daarna slingerde mijn auto over de weg. Ik schrok me helemaal de pleuris en wist niet hoe snel ik de auto langs de kant moest zetten. Gelukkig reed er maar 1 auto achter me en had ik geen tegenligger. Op de smalle weg staat zelfs een kleine Ka wel behoorlijk in de weg, maar goed.....ik kan de auto moeilijk de wei in tillen. De vrouw achter me toeterde eens en reed door. Ik had de auto geparkeerd achter een grote SUV: dat leek me wel veilig. Waarom die daar stond, wist ik niet, maar kon me eigenlijk ook niet zoveel schelen.
Bij een inspectierondje om de auto bleek mijn linkervoorband een scheur van ongeveer 10 centimeter te hebben aan de zijkant. Na eerst even keihard gevloekt te hebben, besloot ik mijn reservewiel maar even tevoorschijn te gaan toveren. Krik eronder en bouten eraf gehaald met pijn en moeite. Maar de band? Nee, die wilde er dus niet af. En nee, vloeken helpt niet.......dat weet ik! Maar het luchtte wel even op vanmorgen.
De eigenaar van de SUV voor mee was ondertussen vanaf de kustlijn beneden naar boven geklommen, omdat hij had gezien dat ik stil stond en niet blij was (waarschijnlijk had hij me ook gehoord). Hij probeerde ook de band eraf te krijgen, maar het lukte hem dus ook niet. Hij vroeg of ik ook ergens een nummer had van het verhuurbedrijf. Dat had ik. Ondertussen keek hij over het stenen randje of zijn drie zoons niet ondertussen de zee in waren gevallen met het vissen. Seamus (de behulpzame Ier) belde met de helpdesk en die verbonden hem door met een lokale garage (lokaal is in dit geval een rekbaar begrip, want de garage zat 35 kilometer verderop). De eigenaar van de garage gaf nog wat tips die we konden proberen, maar die hielpen dus ook niet. De enige optie nu was dus road side assistance. En dat was mooi qlote, want dat is voor eigen rekening. Seamus laadde zijn drie zoons in de auto en besloot mij naar de garage te brengen in KIllfonora: voor hem een omweg van 40 kilometer. 'No problem', verzekerde hij me. De drie jongens op de achterbank vroegen me ondertussen het hemd van het lijf over het WK. Mmmm, daar kon ik wat lastig antwoord opgeven. Maar toen we het eenmaal over rugby kregen..........Fion, Tyghe, Eamon en ik zaten er lekker over te kleppen. Seamus bleek een hedgefund-manager te zijn die de hele wereld over reist en nu een week op vakantie was met het gezin. Zijn vrouw belde op waar ze toch bleven, want ze zat klaar met de lunch in hun huis in Ennismore. Ondertussen waren we bijna bij de garage. Ik heb dus meegemaakt hoe je met 100 kilometer per uur met een enorme SUV over de smalle kustweggetjes in Ierland kan rijden. Ik kan het je niet aanraden: ik zat niet echt op mijn gemak in de auto.
Seamus legde uit wat het probleem precies was. En nadat ik mijn zak muntdrop in de auto bij de drie jongens had achtergelaten en hem bedankt had, vertrok hij weer. Ik ben bijzonder blij geweest met deze man.
De eigenaar van de garage had zijn twee broers ondertussen in een truck gedirigeerd en stuurde mij die kant ook op. Ik reed dus weer terug naar de auto (alleen nu via een andere weg). Eenmaal bij de auto hadden ze de reserveband er met enige moeite onder. De kapotte band zat er echt muurvast op. Ze moesten met z'n tweeën tegelijk trappen vanaf de binnenkant om hem eraf te krijgen. Dat hadden Seamus en ik dus ook nooit voor elkaar gekregen. De reserveband mocht echter maar 80 kilometer rijden, dus reed ik achter de truck aan terug naar de garage. Ze gingen nu weer via een andere weg. Ik heb het natuurgebied The Burrens dus wel uitgebreid gezien. De jongens van de garage vertelden op weg naar de auto er ook van alles over, want zij wonen er hun hele leven al. Toen we in Doolin langs een begraafplaats reden, sloegen ze allebei een kruisje. 'We're good catholics', zei de ene. De andere begon daarop hard te lachen en zei: 'When it fits us.' Daarna lagen ze allebei in een deuk. Op dat moment begon ik echter te huilen, omdat ik me ineens realiseerde dat ik dus ook gewoon een ongeluk had kunnen krijgen als ik tegen het muurtje links was geknald of er een tegenstander aan was gekomen, toen ik zo heen-en-weer zwabberde over de weg. Het werd ineens stil in de truck. Ergens onder een achterbank kwam een thermosfles met gloeiend hete thee tevoorschijn en kreeg ik een kop in mijn handen gedrukt. 'Tea always helps', was de logica. En die klopte ook redelijk.
BIj de garage aangekomen, zat er binnen tien minuten een nieuwe band om de velg. En zat die weer onder de auto. En kon ik dus 188 euro en 19 cent aftikken aan de kassa. Maar goed........ik kon wel weer verder rijden.
Ondertussen was het half vier en waren de Cliffs nog een eind weg. Ik was er ook wel klaar mee voor vandaag en besloot dus door te rijden naar Newcastle West, naar mijn B&B. Na anderhalf uur stond ik daar dan ook op de parkeerplaats. Er bleek alleen niemand thuis te zijn. Maar op het terras stonden stoelen en scheen de zon. Met de cola en koekjes uit de auto heb ik me dan ook in de zon genesteld met een boek. Na een kwartier kwam Eileen aanrijden. Zodra ze de autodeur opendeed, begon ze zich te verontschuldigen. Het bleek dat haar schoonmoeder vanmorgen overleden is en ze dus van allerlei dingen moet regelen voor de begrafenis van zaterdag. Wat mij betreft geen probleem, ik heb even lekker bijgekomen in de zon.
De keuze van de kamer mocht ik zelf maken, aangezien ik vannacht de enige ben die hier slaapt. Morgen komt er nog een tweetal mensen bij, maar die delen een kamer. 'You've got the choice', zei Eileen. Ik koos dus de kamer aan de voorkant van het huis waar het minst de zon op staat, zodat de kamer niet zo heet is. Tevens is het bed het grootst en de badkamer ook. :-) Beneden kreeg ik koffie en zelfgebakken Guinness-cake met rozijnen. Die was heerlijk! Eileen mailt me het recept, dus kan ik die thuis ook maken. Tijdens het koffiedrinken, bleek Eileen ook een lerares geweest te zijn tot drie jaar geleden. Ze gaf wiskunde op de lokale middelbare school. Niamh, haar dochter, kwam ook binnenwaaien en voegde zich bij het gezelschap. Zij werkt in Tralee als verpleegster in opleiding. Het was even lekker om zo bij te komen na een rare dag die heel anders liep dan gepland.
Een kilometer verderop ben ik gaan eten in de pub, samen met Niamh. Aangezien we lopend gingen, kon ik een Guinness bij het eten nemen. Maar ja......op één been kun je niet staan, dus werden het er twee. En daarna weer terug naar de B&B. Realiseerde me net dat ik het er gisteren met Inge via de app over had gehad, over het krijgen van een ongeluk. Mmmm, dat soort dingen dus gewoon maar niet meer zeggen: dan gebeurt het vast ook niet meer.